Reizen en werken in het buitenland, wat maakt het nou zo leuk?

Weekend? Of toch niet……?

Zaterdagavond en je bent net terug uit Engeland omdat je daar een speler een aantal dagen hebt behandeld om toch goed de wedstrijd van vanmiddag te kunnen spelen. Het meest van belang is dat het gelukt lijkt te zijn. Kon nog net een vlucht krijgen in de middag en dat zou betekenen dat ik ‘s avonds lekker thuis zou kunnen zijn. Kindjes nog even lekker knuffelen en dan samen met mijn vriendin een fles wijn open trekken. Toch nog even alle statistieken bekijken en bijhouden van de wedstrijden van vanmiddag. Als fysio ben ik graag van alles op de hoogte. Iedereen heel gebleven!? Ja op het eerste oog ziet het er prima uit, ook de speler voor wie ik over was heeft lekker 90 minuten gespeeld in de Premier League. Heerlijk thuiskomen!

De dag erna bekijk je het schema voor aankomende week. Welke spelers zijn er over voor revalidatie uit het buitenland? Hoe staan ze er voor? Welke collega’s hebben ze waargenomen en hoe is alles gegaan? Ook de spelers zelf al gesproken en gezegd dat ook ik er weer ben. Daarnaast de andere plekken weer aan het vullen met de wat minder sportende mensen omdat ik ook die graag wil helpen waar mogelijk. Dus al met al ook al weer zin in aankomende week. Het is dan zondagavond laat, na een dag leuk op pad te zijn geweest met de familie zit ik nog even op mijn telefoon. Mijn vriendin slaapt ook al. Op dat moment komt er nog juist een app binnen. “Camiel, hoe is het? Wij hebben net gespeeld en ik heb het einde niet gehaald. Het schoot 10 minuten voor tijd zo in mijn hamstring! Ik kijk morgenochtend even hoe het voelt maar ik denk dat ik je nodig heb man!!”

Yes! werken in het buitenland

Een bericht uit Spanje, al even niets van deze speler gehoord dus dat is dan wel weer erg leuk. Alleen is de hoedanigheid wat minder natuurlijk, ook dat ik net een dag weer thuis ben. Pffff. Een stille hoop dat het hamstringprobleem toch meevalt.
De volgende ochtend hangt deze speler al vrij vroeg aan de lijn. Hij kon hele nacht niet goed slapen had vrij veel last. Op de club in Spanje gaan ze meteen deze ochtend een MRI maken en deze dan bespreken.

Vervagend onderscheid tussen werk en privé

Altijd thuis ook een dingetje om aan te geven dat het zou kunnen zijn dat ik weer weg moet. Ik weet dat zij mij altijd steunen maar weet ook dat ze niet staan te springen als ik weer zo snel moet gaan of het nou naar Engeland, Spanje, Duitsland of Italië is, leuk is anders!
De speler uit de Primera Division belt op en geeft aan dat hij graag wilt dat ik kom. De club is op de hoogte en ze zijn al bezig om een vlucht naar de luchthaven van Valencia te boeken. Natuurlijk stem ik in omdat zo te mogen werken geweldig is. Zo zit je in Engeland en dan vlieg je weer naar Spanje. Werk en plezier liggen voor mij zo erg dicht bij elkaar!

Agenda

Alleen daar gaat mijn planning van de aankomende week. Al die klanten moeten wederom op de hoogte worden gebracht. Spelers van ADO, FC Utrecht, Ajax en PSV uit de Nederlandse eredivisie worden ook deze week behandeld door andere therapeuten van Veel Beter. Ik hoef mij daar nooit druk om te maken, iedereen bij Veel Beter weet te anticiperen als er een collega ineens naar het buitenland moet. Dat is echt zo fijn werken. Dat loopt allemaal prima en vlekkeloos alleen toch voel ik mij er vaak ook niet lekker bij. Heb dan het gevoel alsof ik spelers in de steek laat, ook al weet ik dat zij nu ook perfect behandeld worden. De spelers zelf vinden het eigenlijk ook allemaal prima. Maar toch voelt het zo.
En dan de niet professionele spelers die ook weer moeten worden verzet of bij iemand anders moeten worden ondergebracht. Gelukkig heb ik hen altijd erg goed ingelicht dat het goed zou kunnen dat ik hen op het laatste moment moet afbellen vanwege een “klus” in het buitenland. En je zult net zien dat daar iemand tussen zit die al 3 maal is verzet, pffff! Dat voelt ook enorm slecht, je wilt iedereen graag helpen maar ijzer met handen smeden is helaas geen optie.
En dan komen er een paar appjes binnen met vluchtgegevens en E-ticket, ook het hotel waar ik ga verblijven is al geregeld. En dan het laatste berichtje:” Leuk dat ik je weer zie, ga ervan uit dat jij mij deze keer nog weer sneller kunt helpen als de vorige keer”!. Dit bericht werd afgesloten met een smiley. En ik weet dat de betekenis van die smiley nihil is want zo denkt men echt altijd haha.

Opladen en gaan!

Thuis de kinderen moeten uitleggen dat papa toch nog een aantal daagjes weg zal moeten. De ene keer gaat dat beter als de andere, heel erg als ik soms de tranen in hun ogen zie. Mijn vriendin is dan de reddende engel die altijd weer weet hoe zij de kinderen moet opvrolijken. Dit terwijl ik zie dat zij ook zo graag zou willen dat er wat meer tijd tussen de ene trip en de andere zou zijn. De sterke vrouw achter mij, en toch is het vaak een rottig gevoel je gezinnetje weer achter te moeten laten.
En daar ga ik dan, weer naar Schiphol, je in de trein al aan het opladen. De planningen van de aankomende dagen gaan maken voor wat betreft behandelingen en trainingen. Inschatten waar mee te beginnen. Dan begint de druk al te komen, de druk die ik heerlijk vind, de druk van het presteren en de zin die je hebt om het lichaam van de speler te laten reageren zoals jij wilt! Kortom wat houd ik van alles wat mijn vak met zich meebrengt…..